Hier in Brussel gaven wij op 27 april een receptie voor 300 gasten. De Koninklijke Marechaussee stond aan de deur in ceremonieel tenue.  We nodigden breed in ons netwerk uit; contacten die voor ons dagelijks functioneren belangrijk zijn. En de opkomst was zeer gevarieerd. De minister-president van Vlaanderen was er, maar ook de loonadministrateur van de ambassade. De voorzitsters van de Belgische Senaat en Tweede Kamer kwamen (zie foto), evenals het bedrijf dat de koffieautomaten op de ambassade onderhoudt. De Belgische minister van Binnenlandse Zaken kwam langs, evenals de Nederlandse vertegenwoordiger in Brussel van werkgeversorganisatie VNO-NCW. De Belgische directeur van het Afrika-museum was er, evenals de Directeur van de non-gouvernementele organisatie Child Focus. De ambassadeurs van de NAVO en EU-landen en naaste partners stonden er ook. 

En we hadden het bestuur uitgenodigd van Holland House en de Nederlandse Verenging in Tervuren: als eervolle vertegenwoordigers van de 160.000 landgenoten. Kortom: een gemêleerd en prettig gezelschap! In een eerdere diplomatieke plaatsing moest ik nog wel eens bijna op de vuist om beschonken en wat agressieve gasten het pand te laten verlaten. Maar hier bleef het bijzonder beschaafd. 

Formaliteiten

Ik hield een toespraak van enkele minuten, deels in het Frans, deels in het Engels en afsluitend in het Nederlands. Ik stond stil bij de Russische agressie in Oekraïne en onderstreepte het belang van internationaal recht en diplomatie. Over de relatie met onze zuiderburen zei ik: “U bent buur, vriend en bijna een beetje familie. Dat merk ik hier elke dag. En daar ben ik u erg dankbaar voor. Onze bijzondere band ontroert me”. Daarna: het Wilhelmus. Het viel mij op hoeveel Vlamingen meezongen. Ik hoorde na afloop dat vooral het Zesde Couplet (“mijn schild ende betrouwen zijt gij o god mijn heer”) hier bekendheid geniet. Ja, de schrijver van ons Volkslied - Filips van Marnix van St Aldegonde - was een Antwerpenaar.  

Holland House

Na de ontvangst op de ambassade toog ik samen met onze EU-ambassadeur, collega Robert de Groot, naar Holland House: de Nederlandse club gevestigd op Place du Luxembourg. Nederlanders konden zich daar inschrijven voor een receptie, mede met steun van de Provincie Limburg en deze Ambassade. Het was een volle Oranje bedoening. 

Met ruim 120 Nederlanders, veelal vertegenwoordigers uit het bedrijfsleven en EU-instellingen, hieven wij het glas op onze Koning. Ik las het telegram voor dat wij die ochtend aan Zijne Majesteit de Koning hadden gestuurd. En ik herinnerde de aanwezigen eraan dat Zuid-Limburg tussen 1830 en 1839 Belgisch was geweest. En dat wij het aan de onderhandelingsinzet van Koning Willem I te danken hebben dat Zuid-Limburg met het Verdrag van Londen in 1839 alsnog bij Nederland werd getrokken.